Declaración Universal dos Dereitos Humanos: 10-D

Libros da Biblioteca:

Para todos los niños, Caroline Castle, Unicef Ekare.

Dereitos do neno, A.A., A Nosa Terra.

Nin un biuiño á forza, Marion Mebes, Maite Canal Editora.

Cal é a miña Cor?, Antoine Guilloppe, Xerais.

Negros e brancos, David McKee, Xerais.

Os dereitos da infancia, A.A, Unicef.

Colección OS DEREITOS

DO NENO E DA NENA:

Boas noites!, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Un accidente, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Os xemelgos de Outeiro, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Ti tamén, Inés!, Teresa Sabate, Baía Edicións.

O sorriso de César, Teresa Sabate, Baía Edicións.

O neno sen nome, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Nin laranxa nin lila, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Chámome Asetu, Teresa Sabate, Baía Edicións.

Colección CONTOS DO

DEREITO DE DO REVÉS:

O barrio do arco da vella, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

En busca de Tambo, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

O camino cara a fóra, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

Cando as alfombras sorrín, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

Capacitados para cambiar, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

A cova da amizade, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

O crebacabezas de Iliana, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

Déixame en paz, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

A escola invisible, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

Algo se move en Cidade Cartón, Sonia Cáliz, Manos Unidas.

Enlaces:

- Dereitos do Neno.

- Declaración dos Dereitos do Neno.
- Constitución Española (en galego).
- Estatuto de Autonomía de Galicia (en galego).

Máis Enlaces:

( preme nas imaxes )

Recursos:

( preme nas imaxes )

Videos:

Declaración Universal dos Dereitos Humanos

A Declaración Universal dos Dereitos Humanos (DUDH) é un documento declarativo adoptado pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas na súa Resolución 217 A (III), o 10 de decembro de 1948 en París; nesta recóllense nos seus 30 artigos os dereitos humanos considerados básicos, a partir da carta de San Francisco (26 de xuño de 1945)

A unión desta declaración e os Pactos Internacionais de Dereitos Humanos e os seus Protocolos comprende o que se denominou a Carta Internacional de Dereitos Humanos. Mentres que a Declaración constitúe, xeralmente, un documento orientativo, os Pactos son tratados internacionais que obrigan aos Estados asinantes a cumprilos.

Historia

Na lenta evolución dos Dereitos Humanos na historia, é a partir do século XVII cando empezan a contemplarse declaracións explícitas con base na idea contemporánea do “dereito natural”. Inglaterra incorpora en 1679 á súa constitución a Habeas Corpus Act (Lei de hábeas corpus) e a Bill of Rights (Declaración de Dereitos) en 1689. En Francia como consecuencia da Revolución francesa, faise pública, en 1789, a Declaración dos Dereitos do Home e do Cidadán.

En 1927 o Convenio de Xenebra prohibe a escravitude en todas as súas formas. Os chamados “Códigos de Malinas” que abarcan a Moral Internacional (1937), Relacións Sociais (1927), Relacións Familiares (1951) e o Código de Moral Política (1957), son intentos parciais da conciencia pública por regular unha seguridade mínima de respecto ao individuo, habitualmente ignorado polos Estados. Como consecuencia da Primeira Guerra Mundial a Sociedade de Nacións impulsou os Convenios de Xenebra sobre seguridade, respecto e dereitos mínimos dos prisioneiros de guerra, e en 1948 tras a Segunda Guerra Mundial, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas aprobou o documento titulado “Declaración Universal de Dereitos do Home”, conxunto de normas e principios, garantía da persoa fronte aos poderes públicos.

Proceso de elaboración

En virtude do artigo 68 da Carta das Nacións Unidas, o Consello Económico e Social das Nacións Unidas creou a Comisión de Dereitos Humanos. A este organismo, formado por 18 representantes de Estados membros da ONU, encomendóuselle a elaboración dunha serie de instrumentos para a defensa dos dereitos humanos. Dentro da Comisión creouse un Comité formado por oito membros, que serían Eleanor Roosevelt (nacional de Estados Unidos), René Cassin (Francia), Charles Malik (Líbano), Peng Chun Chang (China), Hernán Santa Cruz (Chile), Alexandre Bogomolov/Alexei Pavlov (Unión Soviética), Lord Dukeston/Geoffrey Wilson (Reino Unido) e William Hodgson (Australia). Foi tamén de especial relevancia a intervención de John Peters Humphrey, de Canadá, director da División de Dereitos Humanos da ONU.

O proxecto de Declaración someteuse a votación o 10 de decembro de 1948 en París, e foi aprobado, polos que entón eran os 58 Estados membros da Asemblea Xeral da ONU, con 48 votos a favor e as 8 abstencións da Unión Soviética, dos países de Europa do Leste, de Arabia Saudita e de Sudáfrica. Ademais, outros dous países membros non estiveron presentes na votación.

A abstención surafricana pode ser vista como un intento de protexer o seu sistema de apartheid, o cal violaba claramente varios principios da declaración. A abstención da delegación saudita debeuse principalmente á súa inconformidad con 2 artigos: o 16 (matrimonio sen discriminación e con consentimento dos cónxuxes) e o 18 (dereito a cambiar de relixión). As abstencións das nacións comunistas centrábanse no feito de que a declaración non condenaba especificamente o fascismo e o nazismo. Con todo, Eleanor Roosevelt atribuíu dita abstención á inconformidad co artigo 13 (dereito a saír do país libremente).

Así foi a votación:

Votos a favor: Afganistán, Arxentina, Australia, Bélxica, Birmania, Bolivia, Brasil, Canadá, Chile, China (Taiwan), Colombia, Costa Rica, Cuba, Dinamarca, República Dominicana, Ecuador, Exipto, O Salvador, Estados Unidos, Etiopía, Filipinas, Francia, Grecia, Guatemala, Haití, Holanda, India, Iraq, Irán, Islandia, Líbano, Liberia,Luxemburgo, México, Nova Zelandia, Nicaragua, Noruega, Paquistán, Panamá, Paraguai, Perú, Reino Unido, Siria, Suecia, Tailandia, Turquía, Uruguai e Venezuela.

Votos en contra: ningún

Abstencións: Arabia Saudita, Bielorrusia, Checoslovaquia, Polonia, Sudáfrica, URSS, Ucraína e Iugoslavia.

Ausentes: Honduras e Iemen.

Dereitos Humanos do século XXI: a Declaración Universal de Dereitos Humanos Emerxentes

A Declaración Universal dos Dereitos Humanos Emerxentes (DUDH) xorde dun proceso de diálogo de diversos compoñentes da sociedade civil, organizado polo Instituto de Dereitos Humanos de Cataluña no marco do Foro Universal das Culturas Barcelona 2004, titulado Dereitos Humanos, Necesidades Emerxentes e Novos Compromisos. O 2 de novembro de 2007, no marco do Forum de Monterrey (México) é aprobada a DUDHE.

Os dereitos humanos emerxentes supoñen unha nova concepción da participación da sociedade civil, dando voz a organizacións e agrupacións nacionais e internacionais que tradicionalmente tiveron pouco ou ningún peso na configuración das normas xurídicas, como as ONG, os movementos sociais e as cidades, fronte aos retos sociais, políticos e tecnolóxicos que expón a globalización e a sociedade global. A DUDHE non pretende substituír nin quitar vixencia á Declaración Universal de Dereitos Humanos de 1948, nin aos instrumentos nacionais ou internacionais de protección dos dereitos humanos, máis ben pretende actualizar, complementar, responder os retos da sociedade global e actuar como complemento desde o punto de vista da cidadanía participativa.